Η απαγόρευση των
πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας σε περιόδους οικονομικής κρίσης και
γενικευμένης οικονομικής ύφεσης συνιστά μέτρο ελάχιστης κοινωνικής πρόνοιας στο
πλαίσιο κράτους δικαίου.
Οι δανειολήπτες και
γενικά οι οφειλέτες στην πλειονότητα των περιπτώσεων έχουν οδηγηθεί σε
οικονομικό αδιέξοδο χωρίς δική τους υπαιτιότητα.
Οι σφοδρές μειώσεις
των εισοδημάτων τους, η αλόγιστη επιβολή φόρων οι οποίοι επιβάλλονται για
έκτακτους δημοσιονομικούς σκοπούς, καθώς και η δραματική και ανέλεγκτη αύξηση
βασικών και άλλων ειδών διαβίωσης έχουν οδηγήσει τους πολίτες σε ανυπέρβλητη
αδυναμία ανταπόκρισης στις συμβατικές και φορολογικού χαρακτήρα υποχρεώσεις
τους.